Intertekstualiti dalam Novel S. Othman Kelantan

Abstract

Perkembangan awal kesusasteraan Melayu dipercayai sebagai dasar pembentukan kepengarangan Melayu (Ismail Yusoff, 2008: 2). Dikatakan bahawa kesusasteraan Melayu lama merupakan worldview atau lambing peribadi masyarakat Melayu. Kesusasteraan Melayu lama wujud dalam pelbagai bentuk antaranya sastera rakyat, puisi Melayu lama, cerita berbingkai, sastera sejarah, sastera ketatanegaraan dan sastera undangundang. Kesusasteraan pada waktu itu memperlihatkan pertukaran konsep seiring dengan peralihan zaman. Sering kali ditemukan sastera saduran dan terjemahan daripada sastera luar dalam syair dan cerita penglipur lara misalnya. Melaluinya dikesani beberapa proses kreativiti Melayu yang rencam. Kemunculan tulisan-tulisan Abdullah Munsyi seperti Hikayat Abdullah dan Kisah Pelayaran Abdullah ke Kelantan pada kurun ke-19 dikonotasikan sebagai mengubah kesusasteraan Melayu lama (feudal) kepada bentuk baharu (moden). Hal ini diakui oleh Ismail Hussein, bahawa tulisan Abdullah Munsyi dilihat melanggar dan menghindari tradisi penulisan kesusasteraan Melayu lama. Sehubungan dengan itu, beliau diangkat sebagai pengarang Melayu pertama yang membawa unsur kritik dalam karya kesusasteraan Melayu seperti yang ditemukan dalam dua karya berkenaan. Tulisan ini rata-rata merupakan titik tolak kepada pemisahan antara kesusasteraan Melayu lama dengan kesusasteraan Melayu baharu.